Жалаңаяқ бала дәурен- өмір бұл

Жалаңаяқ бала дәурен- өмір бұл,

Теріп жүрмін тіршіліктің  дерегін.

Күн шыққанда  аспан жүзі көгілдір,

Үңілем де өзімді -өзім көремін.

Ауыл. Дала. Әлем-жәлем - түс кілең,

Еске аламын ет жүрегім езіліп...

Жүгіремін жылы құмның үстімен

Сабыр кетіп –сағынышым сезіліп.

 Ауыл  біздің ауасынан  бал тамған,

 Періште емес, бір уақыт пенде боп.

Жасыл белде жатамын да шалқамнан

Өзіме-өзім таңқаламын-«Мен бе?!» деп.

Жазғы жаңбыр шалшық суын қалдырып,

Кешем соны жалаңаяқ сол себеп.

Қарлығашқа жанарымды талдырып,

Көп қараймын жазға дейін келсе деп.

Нұр шашырап аспанымда күн күлсін,

Күтсең қандай тағатың да таусылып.

Әлде сені,әлдилейме,кім білсін,

Кемпірқосақ құшағына  қаусырып.

Өтті күндер өте қатты зымырап,

Көнбейді оған  тіршіліктің ауаны.

Балалық шақ бара жатыр бұлдырап,

Шешілмеген жұмбағы мен жауабы.

Аударған C.Тұрғынбеков

 23.12.2012ж.

келесі бет>>>

<<<артқа